کتاب کتابخانه نیمه شب اثر مت هیگ

نورا سید بیست‌وهفت ساعت قبل از اینکه تصمیم بگیرد بمیرد، روی کاناپه زهوار دررفته‌اش نشسته بود و داشت توی موبایلش زندگی سعادتمندانه آدم‌های دیگر را تماشا می‌کرد و منتظر بود اتفاقی بیفتد؛ و ناگهان، به‌طور کاملاً غیرمنتظره اتفاقی افتاد. یک نفر (به هر دلیل غیرعادی) زنگ دَر را نواخت.

لحظه‌ای پیش خودش فکر کرد بهتر است دَر را باز نکند. باوجوداینکه هنوز ساعت نُه شب بود، او لباس‌خواب به‌تن داشت. از تی‌شرت گل‌وگشاد و پیژامه چهارخانه‌اش خجالت می‌کشید. بااین‌حال دمپایی‌هایش را به پا کرد تا حداقل اندکی متمدن‌تر به نظر بیاید. شخص پشت دَر یک مرد بود و نورا او را به‌جا آورد. او دراز و لاغر بود و چهره‌ای پسرانه داشت؛ اما چشمانش چنان تیز و هوشیار به نظر می‌رسید که گویی می‌توانست پشت همه‌چیز را ببیند. هرچند کمی غافل‌گیرانه بود؛ اما نورا از دیدن او خوشحال شد. به‌خصوص که او لباس ورزشی به‌تن داشت و علی‌رغم هوای سرد و بارانی، گرم و عرق‌آلود می‌نمود. ایستادن مقابل او باعث شد بیشتر از پنج ثانیه پیش احساس شلختگی کند. اما این اواخر احساس تنهایی می‌کرد. او به‌اندازه کافی فلسفه اگزیستانسیالیسم مطالعه کرده بود تا بداند تنهایی یکی از اصول بنیادی انسان بودن در یک جهان اساساً بی‌معنا است؛ بااین‌حال از دیدن احساس خوشحالی کرد. او گفت: «اَش، این خودتی، مگه نه؟» «آره، خودمم.» «اینجا چی‌کار می‌کنی؟ از دیدنت خیلی خوشحالم.» چند هفته پیش که نورا پشت پیانوی الکتریکش نشسته بود و می‌نواخت، اَش درحالی‌که می‌دوید از مقابل پنجره او توی خیابان سی‌وسوم عبور کرده و برایش دست تکان داده بود. او یک‌بار سال‌ها پیش از نورا دعوت کرده بود تا باهم قهوه بنوشند. شاید بازهم می‌خواست این کار را بکند. اَش گفت: «منم از دیدنت خوشحالم.» اما گره روی پیشانی‌اش این را نشان نمی‌داد. هر وقت نورا توی مغازه با او گفت‌وگو می‌کرد، صدایش شاد و سرزنده می‌نمود؛ اما گویا امروز صدایش حاوی مطلب سنگینی بود. او پیشانی‌اش را خاراند و صدایی از خودش درآورد؛ اما نتوانست کلمه‌اش را کامل کند. «داشتی می‌دویدی؟» یک سؤال بیهوده. واضح بود که او آن بیرون داشته می‌دویده. اَش برای یک‌لحظه اندکی احساس آرامش کرد که حرف پیش‌پاافتاده‌ای برای گفتن دارد. «آره. دارم خودمو برای نیمه‌ماراتن بدفورد آماده می‌کنم. همین یکشنبه قراره برگزار بشه.» «آهان که این‌طور. عالیه. منم می‌خواستم توی نیمه‌ماراتن شرکت کنم؛ ولی بعدش یادم اومد از دویدن متنفرم.» این جمله توی ذهنش خنده‌دارتر بود؛ اما وقتی به شکل کلمات از دهانش بیرون آمد احساس کرد حرف بی‌مزه‌ای گفته است. او واقعاً از دویدن متنفر نبود. از دیدن جدیت توی چهره‌اش احساس نگرانی کرد. سکوت بینشان آن‌قدر طولانی شد که احساسی فراتر از معذب بودن به او دست داد. اَش سرانجام گفت: «یادمه گفته بودی یه گربه داری.» «آره. من یه گربه دارم.» «اسمش رو به یاد دارم. ولتر. یه گربه راه‌راه زنجبیلیه؟» «آره. من ولتز صداش می‌کنم. اون فکر می‌کنه ولتر یه‌کم زیادی رسمیه. مثل‌اینکه از فلسفه و ادبیات قرن هیجدهم فرانسه زیاد خوشش نمی‌آد. می‌دونی، به‌عنوان یه گربه خیلی فروتنه.» اَش سرش را پایین انداخت و به دمپایی‌هایی نورا چشم دوخت. «متأسفم؛ ولی فکر می‌کنم اون مُرده.» «چی؟» «اون کنار خیابون کاملاً بی‌حرکت دراز کشیده. اسمشو روی قلاده‌اش دیدم. فکر کنم ماشین بهش زده. واقعاً متأسفم، نورا.» نورا از تغییر ناگهانی احساساتش چنان وحشت‌زده بود که همچنان به لبخند زدن ادامه داد؛ گویی آن لبخند باعث می‌شد درون همان دنیایی بماند که ولتز زنده بود و این مردی که کتاب‌های نت گیتار می‌خرید، به دلیل دیگری زنگ دَر خانه او را زده بود. نورا به یاد آورد که‌اش یک جراح است؛ نه یک جراح دامپزشکی، بلکه یک جراح عمومی؛ به‌هرحال اگر او مرگ موجودی را تأیید می‌کرد، به‌احتمال‌زیاد آن موجود واقعاً مُرده بود. «خیلی متأسفم.» اندوه آشنایی به سراغ نورا آمد؛ اما سرترالین جلوی گریستنش را گرفت. «اوه، خدایا.» درحالی‌که به‌سختی نفس می‌کشید، روی آسفالت ترک‌خورده خیابان بنکرافت قدم گذاشت و دید که موجود پشمالوی زنجبیلی رنگ بینوا کنار جدول خیس خیابان دراز افتاده است. کله‌اش روی زمین و پاهایش جوری به عقب رفته بود که گویی هنگام تعقیب یک پرنده خیالی خشکش زده بود. «اوه ولتز. اوه نه. اوه خدای من.» او می‌دانست که باید برای دوست گربه‌سانش احساس ترحم و دلسوزی کند (و می‌کرد) اما چیز دیگری هم بود که باید به آن اعتراف می‌کرد. وقتی به چهره خاموش و مملو از آرامش ولتز چشم دوخت (آن حالت حاکی از بی‌دردی محض) احساس اجتناب‌ناپذیری در پس ذهنش به وجود آمد. احساس حسادت.